"Anioł w szafie" to film o odpowiedzialności, o obowiązkach wobec siebie i innych. W zwariowanym świecie, w którym żyjemy, trudno udawać, że nie widzi się groźnych zjawisk - w postawach ludzi, w stosunkach międzyludzkich. Więc film o sumieniu. O pamięci, bez której jesteśmy niczym. O strachach i lękach w nas i wokół nas" - mówił przed dziesięciu laty Stanisław Różewicz. Jego "Anioł w szafie", nawiązujący formalnie do o trzy lata wcześniejszej "Kobiety w kapeluszu" jest filmem o nader skąpo zarysowanej fabule, pełnym przemieszanych planów czasowych, długich ujęć, niedopowiedzeń i aluzji. W okresie narastającej w Polsce popularności kina akcji mógł uchodzić za gest intelektualnej przekory wobec nowych mód, gubiących często to, co nadawało filmowi status arcydzieła. Nic dziwnego zatem, że utwór Różewicza przeszedł niemal bez echa - wśród publiczności, bo nie wśród krytyków. Ci dostrzegli w "Aniele w szafie" subtelne nawiązania do wybitnych dokonań światowej literatury i filmu. Pisano o aluzjach do "Upadku" Alberta Camusa, "Powiększenia" Antonioniego i "Blow Out" de Palmy. Różewiczowską filozofię cnoty, jako sprawności użytecznej tylko w relacjach międzyludzkich, wywodzono z personalizmu Mouniera i Maritaina. Część krytyków podkreślała także sugestywny, mroczny klimat filmu. Świat "Anioła w szafie" wypełniony jest przez niepewność i trwogę. Żyjących w nim ludzi trawią niepokoje dotyczące zarówno spraw aktualnych, jak i dawnych, pozornie zapomnianych, latami zagłuszanych gdzieś na dnie sumienia. Zwłaszcza te drugie, nagle i przypadkowo wydobyte z najciemniejszych zakamarków pamięci mogą w ułamku sekundy zachwiać pracowicie konstruowaną wewnętrzną równowagę.